In de jaren negentig van de vorige eeuw woonden wij in Luyksgestel, een dorp in Brabant aan een landweg geflankeerd met mooie gevelboerderijen, waarvan vele verbouwd waren tot comfortabele woningen. Er was veel ruimte, zowel in als om de woning en nooit problemen met auto’s parkeren,heerlijk wonen. Vanuit huis keken we uit over weilanden met aan de horizon een silhouet van een boerderij.
In het voorjaar waren de weilanden geel van de ouderwetse boerenbloemen, prachtig en.je zag de seizoenen veranderen
De zomer maakte het gras nog groener dan groen en tussen het klaver stonden ontelbare madeliefjes.
Langzamerhand kwam daarna de herfst en toverde (zoals op de eerste foto te zien) alles in de mooiste kleurenpracht totdat de novemberstormen de bomen, de struiken en de beukenheggen kaal bliezen, waardoor het er wat somber uit ging zien.
Maar dan, o wonder, je op een winterdag voor het raam keek en zag dat alles wit was doordat het had gesneeuwd en het weiland een stille grote vlakte was.
Adembenemend en wanneer wij de lichtjes hadden aan gedaan in de boom en in de heg voor onze boerderij had het de sfeer van een sprookje.
In huis heerlijk warm en daar buiten die stille witte wereld met het uitzicht op die zee van ruimte, zoals op de tweede foto te zien, in de verte de lichtjes van de boerenhuizen.
Al mijmerend, staande voor het raam, deed mij dit denken aan die andere zee, die op Scheveningen te zien is, de Noordzee, die niet alleen in de seizoenen, maar iedere dag opnieuw anders is.
De zee, die men hoort ruisen en waar men kunt genieten van de prachtige wolkenpartijen er boven. Het strand met de schelpen, zomaar voor het oprapen en, als kind, thuis gekomen een schelp aan je oor om ook daar de zee te horen.
Dat mijmeren veroorzaakte een verlangen om weer terug te keren naar daar, waar je bent geboren en getogen, Scheveningen, waar we inmiddels al al weer jaren wonen.
Vanuit ons raam kijken we uit op de zee met ‘s avonds aan de horizon ook lichtjes, nu niet van boerenhuizen, maar van de schepen, die daar op de rede liggen.
Luyksgestel heeft ons mooie jaren geschonken met prettige herinneringen, maar we hebben er niet aan kunnen ontkomen.
Ons geboortedorp Scheveningen riep ons terug.
Immetje.