Jaren hebben wij gewoond bij de lus van lijn 11, de Zeeruststraat.
De huizen zijn in de ronding van de lus voor de oorlog gebouwd en tot op heden is het bijna nog net zo als op de foto.
Alleen op de hoek richting de boulevard is hotel Esplanada verdwenen en daar is een groot flatgebouw verrezen (Bella Mare).
De toren van de Oude Kerk in de Keizerstraat steekt parmantig boven de daken uit, precies boven ons huis.
Destijds bestond er nog niet de mogelijkheid een afzonderlijk afgesplitst appartement te kopen, dus hadden wij de twee bovenste etages verhuurd en zelf bewoonden wij de parterrewoning met souterrain en achteruitgang naar de Keizerstraat.
Een keukenklok had ik niet nodig, want vanuit de keuken keek ik prachtig op de klok van de kerktoren, die zo duidelijk de minuten aangaf dat ik met gemak, zonder kookwekkertje, de eieren zacht of hard kon koken.
Op de foto, genomen na een licht sneeuwbuitje, is te zien dat er in die tijd nog helemaal geen parkeerproblemen waren; nog practisch autovrij.
Het was er prettig wonen met ‘s avonds nog de slagen van de vuurtoren in de huiskamer, zo’n vertrouwd beeld voor ons Scheveningers en die heerlijke zilte geur en het zachte ruisen van de zee, die altijd anders was om te zien, met zijn scheepjes aan de horizon en dichtbij de garnalenvissers.
Romantisch wanneer je aan een blauw-zwarte hemel de sterren zag fonkelen, of de hemel parelmoer gekleurd, na een zonsondergang.
Dikwijls konden wij genieten van achter het raam of voor de buitendeur een praatje maken met de buren, waar toen nog volop tijd en ruimte voor was.
Wordt vervolgd Immetje.