Op de vorige foto stond ik met mijn ouders, broer en zusjes vooraan in de Zwaardstraat.
Nu zit ik alleen in een klaslokaal van de bewaarschool van juffrouw Vrolijk aan het andere eind van de Zwaardstraat, hoek Duinstraat, waar nu een nieuw flatgebouw staat.
Wat voelde ik me verlaten en wat was ik bang toen daar opeens een man tegen mij zei dat ik naar een vogeltje moest kijken (wat ik nergens zag…) en de man plotseling een zwarte lap om zijn hoofd deed.
Ik voelde de tranen komen en beet op mijn lip en op dat moment kwam de juffrouw binnen en vertelde me dat er een foto van mij werd gemaakt en dat ik moest lachen; dan kwam ik er heel mooi op te staan.
Maar nee, het lachen was me vergaan en nu zie je een bang meisje van vier jaar.
Wat was de wereld nog anders.
Tegenover de bewaarschool was het weeshuis, ingang Zwaardstraat en in de Duinstraat de ingang voor het Oudeliedenhuis.
Van uit het klaslokaal zag je, wanneer het in het najaar donker werd, de lantaarn-opsteker het licht aan doen en de juffrouw ontstak de gaslampen in de klas.Zacht hoorde je een geruis en even later was het oergezellig en vertelde de juffrouw een verhaaltje.
In de Zwaardstraat was het altijd druk.
Er was een pakhuis en als daar de zolderdeuren open waren zag je een katrol, waar netten mee werden opgehaald.
Voor kleine kleuters een enorm spektakel om te zien.
Ook veel indruk maakten al die grote jongens, wanneer ze de Ambachtschool uit kwamen om naar huis te gaan; wat een fietsers, wel honderden in mijn kinderogen.
Het had iets heel gezelligs en ook iets heel vertrouwd, het hoorde bij de Zwaardstraat.
De school zelf was en is nog steeds een uniek gebouw en in de dertiger jaren van de vorige eeuw een blikvanger in het oude vissersdorp.
Tot op heden kijk ik er nog altijd met groot genoegen naar en ben benieuwd naar die jongens van toen, die daar een ambacht leerden; hoe het hen is vergaan.
Zeker is dat ze hard hebben meegeholpen aan de wederopbouw van Nederland na 1945..
Wordt vervolgd Immetje.