Spaerzegels.

‘T was van de week windkracht zeuve.

Zô jûlie wete, ‘êt-tie van mên ‘n ‘ekel an zegeltjies spaere.

Ze-‘aa’ne dat nôit ût motte vinne, vin-tie; ‘n zegeltje zus, ‘n zegeltje zô.

‘IJ begrêp t’r niks van.

Non ‘a’ die weer wat aars an te merreke.

Ik mos in de winkel mên boo’schoppe betaele en daernae leverde ik twie volle zegelbookies in.

“Im”, zee die, onderweg berom, teuge me, “is tat non nôdig, êrst betael je geweun en dan laet je dat mens jou weer ût betaele.

Dà’-ken toch in ien moeite, dat-oof toch iet dubbelt, de mense ‘ebbe wel wat aars te doen.”

“Man, ik wul iet met zegeltjies betaele, dan denke ze dat mens ‘êt gien geld genog; die mot-t’r bookies inwissele.”

“Wat tan nog, Im, laet te mense denke.”

“Neen, dà’-wul-ik iet.”

” Ik zou wulle Im, dà’-je die rommel iet mêr spaerde, dan was je van ‘n ‘ope arremoei of.”

“Neen, ik wul ze juust wel spaere, ik vin ‘t leuk.”

Zô gaet-tat tan teuge mekander.

Wie ‘êt-t’r non gelik? As ik êrlek ben, die van mên.

Want ik ken netuurlek gelik met-tie volle zegelbookies betaele, ‘t is waer.

Mar dan zel dat mens kenne denke och, och wat is tat mens arrem.

“Dà’-benne jouw gedachtes, Im”, zeg tan die van mên, ” wà’-ken dat mens ‘t schele, as jij mar betaeld.”

Ik ben netuurlek te grôs, ik wul iet toegeve, mar ik ken ‘t beter wel doen, aars blêve we teuge’over mekander staen en geeft ‘t ammaar dêning. Wat ‘iet ‘ooft.

Jae, dà’-benne zô de ‘ebbedingetjies.

Ik zel kikke as me vollegende bookje vol is wà-ik doe. Want zegeltjies blêf ik toch spaere ‘oor.

Dà’-dee-ik al in de-êrste klas van de laegere school; ‘n blauwe spaerzegel van ien cent.

‘Spaere doet gaere’ sting d’r gelôf ik op.

As je kaert vol was, ging je naer de Baddusstraet, naer ‘t pos’ketoor en dan kreeg je ‘n gulde, die kos je-op ‘n spaerbankbookje laete zette of mee naer ‘ûs neme.

‘T leste dee ik altêd.

Zegeltjies spaere doe ik dus benae me leve lang.

As ik stop met spaere, waer motte we dan over bakkelêje?

Want waer ‘t nôit waait is ‘t zô stil……..!

Immetje

Nadruk verboden

Spreukje.

Een kind uit een groot gezin

weet de tafel is niet van mij alleen,

Een “enigst kind”…

moet dat in het leven leren.

Immetje.