Vrooger was ‘t geweun dat-t’r twie vrouwe voor ‘n winkel stinge te kalle. Teugewoordig benne ‘t nog-al-d’r-is manne, zôas onderlest toe’-ik ût te bakkerswinkel kwam en ik ien man teuge de aa’re ‘oorde zegge: “Ik vin ‘t brôd bij Janse veul lekkerder as bij Pieterse”, waerop de aa’re zee : “Dà’-ken wel weze, zeun, mar z’n wittebrôd is gelik stopvurref.”
Voor mên allemael kleskook, dus ik liep deur. Onderde’and doch ik bij m’êge ik zie me vaeder al zô staen klesse, of tie van mên, mens, ‘ou je stil, ik mot t‘r iet an denke.
Mar tij-je verandere.
‘Êl vrooger maekte de mense vaek t’r êge deeg en dat ‘gong s murreges vroog bij de bakker in de-ove …. ‘N meut van me vertelde dazze as kind vrooger voor d’r moeder deeg naer de bakker mos brenge en ‘s middags broch te bakker ‘t vorse brôd an ‘ûs.
Me meut-t’r moeder ‘a’ ‘t idee dat te bakker knoeide; ze gaf deeg van môie witte blom, mar ‘t brôd was ammaar grauw. Om ‘m te pêle ‘êt ze ‘n kêr ‘n biene knôp in ‘t deeg ‘estopt. As tie knôp d’r nog in zat, wis ze dat-tie iet knoeide.
Mar de-êrste de beste kêr…, wat-t’r in ‘t brôd zat, gien knôp en ‘t brôd was grauw, iet snauwwit.
Denk t‘r an witte blom was vrooger iet goeiekôp, dà’-mos ût ‘t bûteland komme; wij ‘aa’ne in ‘Olland gien witte blom en de bakker kos voor z’n gebak allien mar zûver wit gebrukke.
De bakker wier d’r netuurlek over an’esproke. Waer was tie knôp, die in ‘t deeg zat, verdaegd? “ ‘O buurvrouw, ‘ier, die ‘a’ ik al in me zak zitte”, kleste de bakker z’n êge vast en de vrouw wis non zeker en gewis dat te bakker knoeide.
Dom van zô’n man.
Dà’-benne zô van die voorvalle, ût ‘n verleeje têd en toe’-was ‘t gien kookje, mar ‘n brôdje van êge deeg.
Tij-je verandere en ik ben wel-d’r-is bang datte de manne van teugewoordig motte oppasse iet ôk in de knôp te geraeke.
